Memorial Day

Via de nieuws-mailgroep voor colouring black and whites, kregen we een mooi plaatje dat bij Memorial Day hoort. Een gedenkdag waarop overleden Amerikaanse militairen herdacht worden.

Bij het maken van dit bovenstaand plaatje, moest ik de hele tijd aan mijn overleden vader denken en mijn tranen laten gaan. En nee, ik ben geen Amerikaanse. Ook mijn vader niet en heb geen enkele andere connectie met dit land. Alleen buiten hetgeen dat wij wel in de regio waar ik woon door Amerikanen zijn bevrijd in de 2e wereldoorlog. Wij zijn daar ontzettend dankbaar voor en hoewel ik zelf de oorlog niet heb meegemaakt wist mijn vader hierover veel te vertellen. Hij was namelijk geobsedeerd door de 2e wereldoorlog, met een enorme fascinatie voor boeken en films hierover.

Als klein jongetje van een jaar of 6/7 heeft hij de oorlog niet echt bewust meegemaakt. Ja, vanwaar dan die fascinatie. Het heeft ook mij getriggerd om het willen begrijpen van hoe mensen zijn. De goede en de slechte en de verschrikkelijke verhalen waar mensen toe in staat zijn. Ook het heldachtige  waarbij moed en onzelfzuchtigheid levens hebben gered of door verraad de dood in werden gejaagd. In tijden van nood leer je de mensen kennen.

Door mijn gevoeligheid kreeg ik er ook nachtmerries van en zelfs hyperventilatie. Als jong meisje kreeg ik geen lucht voor dagen en ik ging naar de dokter. Hij onderzocht mij en kon niets vinden, stelde vragen of ik ergens problemen of zorgen had, maar nee niets van dat en dat was ook zo.  Maak je nergens zorgen over, alles is goed stelde hij me heel gerust hierin. In no-time was het over. In werkelijkheid en pas achteraf gezien, kwam het door mijn sterke inleving- en voorstellingsvermogen die maakte dat ik fysiek geen lucht meer kreeg. De gaskamers, waar ik op dat moment niet bewust van was, in mijn onderbewuste. Het heeft me zo gegrepen, zodat je het zelf onbewust gaat ervaren.

Ooit zei iemand tegen mij, dat ik in een vorig leven niet in die tijd was geboren maar wel alles van bovenaf had meegekregen. Dat kan, maar ik denk meer door de invloed van mijn vader en de vragen die ik er altijd over stelde van waarom, waarvoor en waardoor. Op veel van die dingen zijn tot op heden ten dagen nog geen antwoorden. Het intrigeerde mij net zo als mijn vader, maar mijn vader had echt een rede die hij eens aan mij vertelde.

Hij woonde in Brunssum en tegen het einde van de bevrijding speelde hij vaak buiten op een groot veld met andere kinderen, hij was een van de kleinste. Er lagen toen  nog veel van die grote open natuurvelden. Tot op een dag, na een tijdje op het veld spelen, volwassen mannen in rare pakken (Amerikaanse militairen) kwamen, waarschijnlijk waren ze aan de rand van het veld. Op afstand begonnen ze te roepen, schreeuwen, zwaaien met hun armen. De kinderen renden naar hun toe, maar niet mijn vader, hij dacht maar ik ben niet gek.

Hij vond het maar rare wezens in zijn beleving en hij kon er niets van verstaan. Er waren ook donker gekleurde mensen, die hij nooit eerder van zijn leven had gezien, dus hij werd steeds achterdochtiger, vooral door het imposante gedrag van die mannen vertrouwde hij het niet. Hij vond het bizar vreemd, van wat moeten die toch en rechtuit gezegd, waren het een stelletje idioten in zijn ogen, die nog meer tekeer gingen.

Toen kwamen er vliegtuigen boven, je hoorde ze al op afstand. Geen onbekend geluid maar één van die mannen had er schoon genoeg van en rukte uit de groep.  Hij stoofde af op het jongetje, mijn vader dus, die toen schrok en wegliep. Gelukkig werd hij gauw ingehaald en meegenomen. Een aantal seconden, misschien een enkele minuut of twee daarna – verspreidde bomexplosies. Zijn leven is gered door een Amerikaanse militair en nog steeds niet daarvan bewust.  Na in veiligheid zijn gebracht, kreeg hij een reep chocolade van die mannen. Het lekkerste stukje chocolade wat die ooit heeft geproefd. Dat veranderde zijn perspectief ten goede naar die mannen. Waren toch wel aardig en vriendelijk en pas later natuurlijk het besef, zijn vrienden voor het leven.

Zonder hen was ik hier ook niet en het is net of dit zogezegde gen, aan mij is doorgegeven. Hij heeft ze nooit kunnen bedanken, maar ik weet vanuit zijn hart en ziel, dat hij er altijd bij heeft stil gestaan, het met zijn ziel heeft meegedragen. De ware waarden en normen, onderzocht heeft en toegepast. Dat die redding grote impact heeft gehad op de rest van zijn leven. Ik weet dat veel Amerikanen mijn blog bezoeken, waarom weet ik niet. Daar gaat het ook niet om, maar wel een heel groot dank je wel aan jullie. Tevens met het grootste respect voor alle Amerikaanse militairen die nu ten ruste liggen en ik in gedachte mee herdenk.

Happy Memorial Day!