Via een nieuwsbrief van de KRO-NCRV krijg ik een berichtje over Stef Bos, een bekende singer-songwriter, waarvan op a.s. vrijdag 6 november om 16.35 een serie gaat beginnen. Het gaat over bijzondere ontmoetingen en muzikale odes, de ‘Serenade van Stef’. Er is een heel mooi citaat van hem bij: “De mooiste bloemen vind je aan de rand van het ravijn, en op die rand waken vaak engelen”. Mensen die door naastenliefde uit het dal zijn gekropen en hun verhaal vertellen.
Het doet mij wat en het is geweldig als iemand dit kan en daar heb ik veel respect voor. Het gaat in mijn ogen over vergevingsgezindheid, verkeerde keuzes maken en opnieuw beginnen. Mijn eigen verleden was ook niet rooskleurig. Een levenspartner met een criminele achtergrond, wat je wilt veranderen en het lukt maar niet. Het wordt alleen maar erger tot de dood er op volgt. In die moeilijke periode zei een goede therapeute tegen mij: “Jij denkt dat liefde alles overwint, maar dat is niet altijd zo”. Niemand kan je veranderen tenzij ze dit zelf willen, en dat is zo.
Momenteel bekijk ik een serie op Netflix, “I am a killer”. Schrijnende verhalen over zware onnodige misdrijven in de USA waar nog steeds de doodstraf wordt gegeven. Wat is erger, de doodstraf of levenslang in de gevangenis? Zou je iemand kunnen vergeven wanneer hij of zij je kind, broer, zus, partner of ouder vermoord?
Ik denk dat het erg belangrijk is dat de waarheid naar boven komt. Het doet niets af aan de daden, want niemand komt erdoor terug. Er is alleen maar verlies voor zowel de daders als de kant van de slachtoffers. Vaak wordt de waarheid ook verdraait en vooral in het begin gelogen om er beter uit te komen. Uiteindelijk zal de aap uit de mouw komen, is het niet in dit leven dan wel in het overgegane gebied. Zelf ben ik tegen de doodstraf en ben zelfs geschrokken dat er niet eens echt bewijs hoeft te zijn om dat te krijgen en op basis van conclusies en oordelen wat de jury voorgeschoteld krijgt. Het systeem is niet altijd rechtvaardig.
Het is heel triest dat mensen vergelding willen, erg begrijpelijk maar rechtvaardig vind ik dit niet. Je begaat immers het zelfde kwaad. Natuurlijk er zijn monsters die zelfs geen geweten hebben, nergens spijt van hebben en niet in de maatschappij vrij rond mogen lopen en een gevaar vormen. Echter er zijn ook mensen die een zwaar verleden hebben gehad, geen liefde en normale opvoeding gekend hebben waardoor het mis is gelopen in een tijdsopwelling door woede en frustratie. Het is niet altijd zwart/wit en verdienen ze op zijn minst wel begrip. Het is een hele moeilijke materie maar mensen beoordelen op hun leven en hun hele persoon kan ook wel eens te ver gaan.
Klik op de volgende link over het gebruik van mijn teksten en afbeeldingen:
