Vanaf maart de opdracht gekregen om niets te moeten en zoveel mogelijk te gaan genieten. Dit in verband met roofbouw die ik op mezelf pleegde. Mijn lichamelijke klachten zouden dan gaan afnemen, maar niks is minder waar. Ik heb grote ondersteuning van de GGZ-praktijkondersteuner en ook zij gaf aan om de fysieke gesteldheid verder te laten onderzoeken voor de zekerheid en dingen te kunnen uitsluiten. Ik heb dus daar in doorgezet en ondertussen ben ik gewoonweg in een medische mallemolen terecht gekomen.
Je weet en voelt dat er iets is wat niet goed is, maar de huisarts vind niets en stelt je gerust dat er niets ernstigs of acuuts aanwezig is. Het lopen wordt steeds minder, je energie is heel geleidelijk aan het dalen. Mijn brandende voeten worden aan zenuwpijnen gerelateerd en omdat ik al teveel met onderzoekingen bezig ben is de neuroloog even op een zijpad gezet. Net als de controles bij de tandarts en de oogarts. Toch een afspraak gemaakt met de tandarts en dit kan ik dan ff afvinken.
Ik probeer van dingen te genieten, binnenshuis met schrijven, borduren, kleuren en tv-films, maar buiten kom ik heel weinig. Na 500 meter lopen begin ik al buiten adem te komen. Mijn honden gaan gelukkig nog regelmatig uit met mijn dochter, maar ik hoop echt dat er een tijd van verbetering komt en dat ik het zelf weer kan oppakken.
De operatie van de grote cyste en verwijdering van beide eileiders ligt nu achter mij. Alles is goed gegaan en kon dezelfde avond naar huis gaan. Maar het gevaar lag bij de verwijding van de grote lichaamsslagader waardoor de kijkoperatie niet via de buik en voor de veiligheid vaginaal moest gaan. Dit heb ik dus overleefd en kort daarna kreeg ik een gesprek met de cardioloog.
Na zoveel vaatonderzoeken, echo’s en scans’, moest ik weer een onderzoek doen, een hartkatheterisatie als voorbereiding op de open hartoperatie. En er moet groen licht gegeven worden door de longarts. Er zitten 3 kleine nodules in de longen en ik vroeg in een eerder gesprek bij haar vervanger, een vaatspecialist hoe dit zat en deze zei dat dit goed was. Maar de cardioloog, ze zegt nee, het kan goed, maar ook kwaadaardig zijn. Als dit kwaadaardig is dan moet dit eerst behandeld worden. Morgen krijg ik een gesprek bij de longarts en daar zal ook weer één of meerdere onderzoeken uit voortkomen.
Afgelopen donderdag had ik de hartkatheterisatie en was geen pretje, maar het verliep uiteindelijk wel goed. Conclusie, meerdere vaatvernauwingen en die zou dan gelijktijdig verholpen worden met de open hartoperatie door middel van omleidingen. De spanning loopt alleen maar op bij mij en loslaten gaat moeilijk. De onzekerheid die met dit alles gepaard gaan is werkelijk geen pretje. Doch dit verklaard wel waarom ik steeds minder energie krijg, gauw benauwd bij grote inspanning en niet goed meer kan lopen. Of die brandende voeten er ook mee te maken hebben, is afwachten.
Op internet neus ik dus ook naar informatie, geen goed trekje van mij want je vind veel wat je niet wilt horen en dat maakt het veel zorgelijker en kan onnodige angst geven. Maar ben eigenwijs en wil alles weten en begrijpen. Tevens ook goede dingen en dat is dat je na zo’n zware operatie je kwaliteit van leven er heel goed op vooruit zal gaan. Na de hartkatheterisatie hadden we in de hartlounge een gesprek met patiënten onderling. Eén daarvan stelde me heel erg gerust, zei dat een hartoperatie niet veel voorstelde. Het is niet niks zei hij, maar na één dag loop je weer door de afdeling heen, wel in het begin wat wankelend en daar moesten we wel om lachen. Dit gesprekje houdt mij wel even op de been en had ik goed nodig.
Hier thuis loopt het goed op rolletjes, heb heel veel hulp van mijn jongste dochter en haar vriend, daar ben ik ook mee gezegend. Mijn oudste dochter woont met haar gezin te ver van ons af. Na jaren niet gezien te hebben, wel contact natuurlijk maar niet fysiek, kwam ze vorig weekend naar Limburg. We zijn bij hotel De Valk gaan eten. Echt lekker er op uit, heerlijk gegeten en ik kon de twee jongste meisjes van hun weer es zien. Dat had me heel goed gedaan.
Verder toch goed bezig en probeer dingen te doen wat nog wel kan. In het weekend kon ik totaal niets, mijn rechterpols in drukverband en mocht door de katheterisatie 3 dagen niets met die hand en arm doen. Zo gauw het ging toch aan het borduren, beetje voor beetje, alleen het schrijven en typen ging erg langzaam.
Kort hiervoor een (dag)boek over mind-ful schrijven gekocht van Saskia de Bruin. Zen en Pen, een heel fijn doe-boek om je innerlijke te verkennen en te ontdekken. Het is de bedoeling 5 dagen in de week, om 10 minuutjes te schrijven. Die tijd gaat zo om, maar het kwartiertje mediteren, daar heb ik tegenwoordig wat moeite mee. Mijn gedachten dwarrelen overal naar toe, maar ik doe het wel al is het soms iets korter.
Wat ik meer ontdekt heb is AI, het is er al een tijdje, echter ik ben niet zo’n techneut, maar als het op graphics aan komt ben ik hiervoor wel te vinden. Je kunt er echt te gekke afbeeldingen mee maken. En dat laat ik zien in een volgende post – enjoy:)
Klik op de volgende link over het gebruik van mijn teksten en afbeeldingen:
