Het schijnt dat ik in alles gevoelsmatig niet vooruit kom. Er gebeurd van alles om me heen maar daar is een stukje in mezelf dat stil staat en alleen kan toekijken, voelt en binnen blijft, niets kan doen. Een gevangen gevoel dat niet naar buiten kan. Creatief staat alles op een heel laag pitje, zelfs de rust van kleuren, daar kom ik niet aan toe, kan ik niet in aangaan. Geen depri-gevoel, meer een energetisch stukje wat binnenwerk of verwerking moet verzetten en geen klep naar buiten heeft.
Een aantal weken geleden kreeg ik te horen via een collega dat bij mijn zwager een hersentumor is geconstateerd en niet goed was. Ik heb weinig contact met mijn zuster door omstandigheden, geen ruzie of zo, maar een ieder gaat zijn eigen weg. Ik vond het verschrikkelijk maar liet het voor wat het was. Een klein tijdje daarna bekruipt er een golf van extreme onrust over je heen. Je moet er iets mee maar je weet niet wat. Ik leg niet gauw de kaarten voor mezelf maar ik had nu de aandrang. Het bevestigde mijn vervelende gevoelens dat het bij mijn zuster en haar man echt niet goed ging en in een heel zwaar veld zitten.
Je weet er is een energetische kracht wat op je inwerkt. Uiteindelijk nam ik de stap om contact op te nemen, want ik vernam alles alleen via, via. Zo zie je dat als contact verwatert, bij sommige toch de binding blijft bestaan. Net als er iets gaande is, gidsen en begeleiders dicht bij je zijn en je tot iets willen aanzetten of duidelijk willen maken. Ik heb nog met mijn zwager kunnen spreken, een heel fijn en open gesprek, ook met mijn zuster. Ik denk dat het ons allen goed heeft gedaan. Verder kun je niets dan er alleen zijn.
Begin deze week is hij voorgoed gaan slapen en het is eigenlijk nog niet te vatten dat iemand zo plots weer uit je fysieke leven wordt gehaald, waar je lief en leed mee heb gedeeld. Rond die tijdsvlakte gebeuren dan van die toevalligheden die extra opmerkelijk zijn. Zo plaatste ik op social media onbewust een prachtige zwarte Baccara roos met waterdruppels. Daarna een schitterende roze gekleurde vogel wat op een staartmees leek, van het is goed zo. De staartmees is één van mijn familiars.
De volgende dag, onderweg naar mijn werk een kauwtje die wel erg dicht bij me bleef. Valt onder de kraaiachtigen, boodschappers vanuit het rijk der voorouders. Toen ik thuis kwam een zwart mereltje op de schutting, dicht bij mijn achterdeur en vloog niet weg. Het bleef minuten lang zitten ondanks dat ik voor het deurraam bleef staan kijken en zelfs nog toen ik deur open maakte en de honden naar buiten liet. Die avond kreeg ik het bericht, hij is er niet meer.
Ondertussen is er ook de aardbeving in Turkije en Syrië, heel veel leed en je kunt niets, machteloos toekijken. Doneren is het enigste praktische en de rest is aan diegene die het wel kunnen. Gelukkig komt de hulp nu goed op gang maar in Syrie, verschrikkelijk wat voor belemmeringen daar zijn. Het breekt als het ware je hart. Rouw en verdriet, het is schrijnend maar we moeten er doorheen en je kan alleen doen wat in je vermogen ligt.
