Zo nu en dan verlang ik om naar de zee te gaan, soms roept de zee me. Het is een plek om alles van je af te laten glijden, dat is zeker. Maar waarom trekt de zee mij. Ik hou van bos en alle natuur van het vaste land, doch de zee heeft iets speciaals. Zit er iets verborgen vanuit het verleden?
Ooit zei een helderziende tegen mij en mijn vriendin, dat we zusters waren in een vorig leven en wij aan een vissersplaats In Ierland aan de zee woonde. Onze mannen gingen uit varen en kwamen op een dag nooit mee terug. Iedere dag wachten we ze tevergeefs op aan het strand en dit zou verklaren dat de band met mijn vriendin zo sterk was en vandaar die aantrekkingskracht naar de zee. Het heeft me nooit losgelaten, het zou kunnen. Er is ook een innerlijke verbinding met het Engelse, maar ook het Ierse, terwijl mijn vriendin met dit laatste weer niet had.
In ieder geval geeft de zee me altijd rust, ook al is die rumoerig. Het water altijd in beweging, je kunt je zo vereenzelvigen met die druppel. Het stelt niets voor, maar die druppel maakt de grootste zee met heel veel druppels. De wind die maakt dat het alle last van je weg neemt. De horizon vertelt dat alles oneindig is, een voortgang van het bestaan, die eindstreep is een illusie.
En dan heb je de zon, het licht, de schittering over het water die de zee kalm maakt. Na regen, storm of donderslag komt zonneschijn, hoe je het wendt of keert, ga daar maar vanuit. Licht en warmte helpt je door alles heen, het geeft je een andere mind-setting. Dein mee met de golven van de zee, laat je vervoeren door de wind tot de zon je hart verwarmt.
