Het is uittrekbaar, elastiek en kan vele vormen aannemen door inspanning. Dan opeens schiet het terug naar zijn oude, oorspronkelijke vorm. De ik-structuur, welke vanuit je hart, dit zover kan uittrekken dat de elasticiteit doorbroken wordt. Komt dan tot rust, en vrijheid geeft. Ik vind het een moeilijke context om het te begrijpen.
Doch als ik het anders stel, denk ik dat er veel facetten zijn, die je vorm wilt geven, er op dat moment ook is, een soort verhoging, je gauw weer terug naar af brengt. Het beklimmen van een ladder en je wilt te vlug, te graag, dit je doel kan missen of meer nog kan vertragen. Het verlangen van iets wat in de weg staat, door de (over)spanning.
Ga je door de stilte van het hart, doorbreekt het de spanning. Niets moet en er opent zich vele wegen en patronen, waarbij de elasticiteit weg valt. Dit geeft ruimte in alle facetten en voelt vrij. Dan pas ben je in de kracht van jezelf.
