We zitten alweer in november en de herfst heeft allang zijn entree gemaakt. Bladeren zijn nog aan de bomen, het kleurrijke wereldje van dit seizoen laat nog op zich wachten. Doch kunnen we wel alvast van de paddenstoelen genieten.
Ook hier gaat niet alles in planning. In september was mijn laatste update en was noodgedwongen om te stoppen. Zo min mogelijk achter de pc en was hard aan het werk om mijn tuin winterklaar te maken. Ook daar kwam bijna niets van terecht want kreeg op een nacht heftige uitstralingspijnen door het hele rechterbeen. Ik dacht aanvankelijk aan spit maar het voelde dit keer heel anders aan. Normaal ga ik hiervoor niet naar een dokter maar dit was te heftig, ik kon van de pijn gewoon niet meer liggen en slapen. Lopen was erg moeilijk en de enige verlichting was zitten met een kersenpitten kussentje tegen mijn onderrug.
Ik kreeg van de arts tramadol voor de pijn en daar werd ik nog zieker van, overgeven en in de nacht een hitteaanval. Daarmee gestopt en over gegaan op gewone pijnstillers. Nou ik heb daarvan wat geslikt en of het hielp, misschien een beetje en kon de dag ermee doorkomen. De nachten bleven verschrikkelijk. De pijn kwam vanuit het staartbeen, rechterheup en binnen de bil en pijn scheuten gaven. Ik moest een juiste houding nemen en verder niet bewegen en steeds als ik wakker werd na een anderhalf tot hooguit 3 uurtjes, zo’n erge pijn dat ik moest opstaan en met zitten en het kussentje de pijn weer iets kon gaan verlichten. Na een uurtje of 2 ging ik dan terug en zo herhaalde zich dit dan door nacht heen.
Terug naar mijn huisarts en ja, dit is geen spit maar zenuwpijnen die ergens klem zitten ofwel zenuwknopen. Zoveel mogelijk rusten en bewegen voor zover dit kon. Ik zou daar wel 12 weken tot een halfjaar, zelfs misschien een jaar zoet mee kunnen zijn. Ze verzekerde me dat dit geen ischias is, waar het verdacht veel op leek maar wel moest letten op uitvalling-en verdovingsverschijnselen. Ik had genoeg spierkracht en daar was ik wel blij mee. Alleen die verdomde pijn in de nachten en kreeg daar iets anders voor. Het had ook specifieke bijwerkingen, maar ik moest het toch proberen van haar.
Na een week slikken begon de pregabaline denk ik te werken. Een nacht zonder pijn, oh wat was dit zalig, een keer niet hoeven opstaan. Op dit moment gaat het, echter dit is de een voor de andere dag. Het huishouden ging dus ook niet op rolletjes maar gelukkig hielp mijn dochter met het zwaarste werk. Verder is het nu alleen geduld hebben en hopen dat dit zich helemaal gaat herstellen.
Ben hierdoor al een tijdje niet meer gaan werken en ik moest de sociale dienst verwittigen. De consulent vroeg naar mijn leeftijd en aangezien ik in december 65 wordt wilde hij in intern overleg hiernaar kijken. Wat hij daar precies mee bedoeld weet ik niet, maar het zou kunnen dat ze mij van de werkparticipatie-plicht af gaan zetten. Officieel is dit nog tot mijn 67e jaar. Het maandelijkse wijzigingsformulier moest ik opsturen zodat het schriftelijk vast stond. Reuze benieuwd wat hieruit gaat komen.
Echt naar buiten kan ik nog niet, maar ben wel blij dat ik weer iets meer kan en niet meer die helse pijnen heb. Ik doe rustig aan en wat in mijn vermogen ligt en rug-oefeningen. Voor ik dit kreeg had ik nieuwe plantjes gekocht, stekjes en zo maken dat het binnen wat groener werd. Volgende keer zal ik wat foto’s er van maken. En verder kan ik niet meer dan hangen voor de tv, beetje kleuren wanneer de concentratie dit toelaat, want de tabletten maken me best erg suf, maar dit vind ik niet zo erg. De rest heeft veel tijd nodig en ik probeer niet veel na te denken. Alles op zijn tijd en ik geniet van de herfst vanuit mijn stoel!
