Na de spanning van het wachten en de vreugde van de geboorte van mijn kleinkinderen, gaat het leven weer zijn gangetje. De oudste dochter met haar man en de twee jongste kinderen kwamen ook even naar Limburg. De twee baby’s lagen naast elkaar in de box, twee nichtjes, zo snoezig en je ziet het verschil van 4 maanden niet. De laatste is echt een flinke meid. Baby-vet zei één van mijn collega’s, dat gaat er wel weer af.
Op het werk is ook alles goed en heb het maar druk om de websites bij te houden. Je merk het als je 2 weken vakantie heb gehad en de website vernieuwd is, en deze helemaal weer up to date moet maken. Het leven in het centrum staat ook niet stil, want de workshops en andere activiteiten moeten tijdig naar buiten toe gebracht worden. Je moet prioriteiten maken en sommige dingen hadden dan wat vertraging. Met en met komt alles wel weer goed. Nog 3 weekjes en dan gaan mijn collega’s naar Rome. Ik kon ook gaan, echter niet het juiste tijdstip voor mij. Kimbles zou op de dieren moeten passen en zo pas na de bevalling vond ik dit geen goed idee. Helaas, maar ik verheug me wel op een extra weekje vakantie erbij, want het centrum is dan dicht. Aansluitend de carnavalsvakantie, echt uit ga ik niet, geen plannen, misschien optocht kijken en dat zie ik dan wel weer.
Kira
Verder gaat alles rustig en gemoedelijk, zo dacht ik. Even met de honden een blokje om in de middag en wilde terug naar huis gaan. Dit was afgelopen dinsdag. Links heb ik Micha aan de lijn en rechts Kira. Zie ik andere honden in de verte, houd ik me wat op afstand omdat Kira echt kan imponeren met haar geblaf en ze komt fel over hoor. Op 40/50 meter afstand zie ik daar een oudere man met 2 staffords, waarvan één los. Hij was al bezig om die ook aan te lijnen, echter al te laat. De hond stoof op me af, aanvankelijk speels gedrag en uitdagend naar mijn honden toe, maar Kira ging erg te keer. De stafford, een kleine middelslag, trok zich nergens wat van aan, de man roepen en schreeuwen, het had geen effect. Kira had ik ondertussen erg kort aan de lijn en met veel moeite kon ik haar onder bedwang krijgen. De andere hond naderde dichtbij en viel Kira aan, het speelse maakte plaats voor agressie. Hij pakte Kira bij het nekvel, begon te bijten en Staffords laten moeilijk los. De man begint te schoppen naar zijn hond, maar laat niet los en ook moeilijk omdat hij nog een andere stafford aan de lijn had. Kira begon te piepen van de pijn en Micha, ik weet niet eens hoe zij daaronder was maar ik had ze allebei nog aan de lijn en de paniek nam toe. Ik begon zelf te schoppen maar had haast geen kracht meer. Nu kwam er een ander jongeman, die trapte flink door en gelukkig heeft dit het kunnen beëindigen. Ik had Kira los kunnen laten, echter had dit geen schijn van kans gehad omdat ze dan beiden in gevecht over zou gaan en het nog moeilijker was om te stoppen. Gelukkig heeft die niet doorgebeten ofwel was Kira’s vacht haar geluk geweest. De man had zijn excuses aangeboden, bleef wachten zodat ik Kira kon checken en ging toen in shock naar huis. En de angst die je dan hebt om weer naar buiten te gaan met de honden.
Toen ik vandaag naar huis ging van mijn werk kwam ik die zelfde man weer tegen met zijn staffords, deze keer wel aan de lijn. Ik zei ik durf haast niet meer met mijn honden eruit en dat ik zo geschrokken was. Dat gold voor hem ook en hij zei dat het geen 2e keer meer zou gebeuren en gaf weer zijn excuses aan. Gewoon de honden aan de lijn houden zei ik en wat doet hij, hij laat die ene hond weer los. Dit is iets wat ik niet kan begrijpen. Gebeurd het nog een keer zei hij, dan krijgt die resoluut een spuitje. En hoe ik er ook op aandrong dat dat niet eens hoeft, alleen aan de lijn houden, hij snapt of wilt het niet snappen. Hoe ver kan je gaan en ik vraag me zelf af hoe ik me hier tegen kan beschermen, want het gebeurd geheid weer.
