Voor mij is het heel moeilijk om niets te doen en alleen geluiden opvangen. Ik heb zowat een hekel aan om therapeutisch mindful bezig te zijn, gewoon stil te zitten en niets doen, concentreren op de ademhaling, lichaamsdelen nagaan, zijn ze gespannen of niet. Moeilijk om zo’n moment te nemen, vaak gebeurd het spontaan. Doch luisteren is mijn sterkste kant, een vorm van waarnemen met hetgeen wat om je heen gebeurd en tot je komt. Het is anders als in een gesprek met iemand want dan ben je nog met een handeling bezig, nee, helemaal niets doen, ergens zitten en neem waar wat je hoort. Een soort wegdromen en alleen zijn met jezelf en het geluid om je heen. Ik noem het contemplatie, een meditatief moment in jezelf en één worden met dat wat er op dat moment is. Sluit ik mijn ogen, kunnen er beelden ontstaan, impressies, ingevingen, kunnen er boodschappen ontstaan. Stilte en niets doen is een 4e dimensie, die dan overgaat naar de 5e dimensie, een bewustzijnsvorm die de schakel geeft van een hele andere waarneming, zeg maar de sleutel naar de hemel, kan ook verlichting genoemd worden. In de natuur luisteren, vind ik heerlijk, dan is het extra genieten, de wind voelen maar ook horen, vogelgeluiden en neem graag een stil moment ergens op het gras of een heuveltje en laat alles tot me komen. Het geeft rust, een vredig gevoel en al ben je alleen, het voelt niet meer zo, want alles is dan één.
