De stilte toelaten in jezelf, het klinkt zo makkelijk. Even terug trekken en gewoon stil zijn, maar zo is het niet. Doch werkt het bij mij om de aandacht nergens op te richten en laat komen wat komt. Ik ben bezig met een schrijfretraite, journal-boekje aangeschaft om daar mijn gedachten en gevoelens in te zetten. Bij de opdrachten zoek ik naar woorden maar hoe harder ik daarover nadenk, er komt niets binnen wat bij de vraag relevant is.
Het is meer chaotisch en onsamenhangend en opeens ga beseffen en mezelf oproep stil te zijn. Niets meer dan mijn ademhaling, terwijl op de achtergrond zowat opdringende gedachten opkomen om op te schieten, komt er nog wat van. Ik moet niks en heb alle tijd, even pauze en gewoon laten bezinken. Dan vanuit het niets komen gevoelens en indrukken, suggesties waar ik wel iets mee kan.
Gedachtes komen aan de lopende band via zoveel prikkels. Je wilt alles benoemen en analyseren, zwart, wit en alles daar tussen in, zoveel kleuren en zoveel schakeringen waarbij op een gegeven moment geen helderheid meer is, alles wordt troebel. In feite hoeft het niet benoemd te worden. Weet de boom dat hij een es of een eik is? Hij is stil en werkt van binnenuit aan zijn kracht, de rest zijn invloeden. Welke laat je toe en wat is nodig voor het moment? Met de storm kun je je beter niet mee bemoeien!
