Nog niet echt in de stemming voor de Kerst, het thuis zitten breekt toch een beetje op. Wel bezig op mijn manier maar het zit gewoon niet mee. Je mist de sociale contacten en onze provincie Limburg staat in Europa op hoogste ranglijst van corona-gevallen. Het is schrikbarend en zorgelijk! Dus haast bang om de deur uit te gaan.
Onlangs een collega besmet, wat je op de feiten drukt. Een bekende die eerst niet opgenomen werd, terwijl het ernstig genoeg was, uiteindelijk dan wel en in coma gebracht. Het zag er niet goed uit en helaas, hij heeft het niet gehaald. Hij was niet gevaccineerd en stond er ook niet open voor. Nu kan je zeggen had ie het maar, echter ook veel gevaccineerde mensen die het niet redden. Er is geen touw aan vast te knopen.
Bij een andere goede bekende, kreeg de vader een booster en daar reageerde hij waarschijnlijk niet goed op. Ondanks in zeer slechte toestand, geen opname. Familie er tegen in en kregen no request. Het verslechterde meer en meer tot de ambulance moest komen. Het onwerkelijke gebeurde dat het ambulancepersoneel hem wilde meenemen. Ze gaven aan dat het zeer kritisch was en ondanks dit wilde de verpleging dit nog steeds verhinderen. Het ging dacht ik om bepaalde protocollen, dat ik me totaal afvraag, waar zijn ze hier mee bezig.
Om die dingen van je af te zetten is het goed om eens een lange wandeling te maken. Mijn vriendin Cindy belde me en we besloten om samen met de honden te gaan. Ze wilde ergens naar de paardjes gaan en had een zak worteltjes bij zich. Toen we daar waren bleken het pony’s te zijn en helemaal niet schichtig. Met Kira moest ik afstand houden, ze wilt baffen, spelen en daarop af gaan. Dan heb je Micha, die werd bang voor de voor haar te grote beesten en de geiten erom heen. Na dat Cindy de worteltje had gevoerd, wilde ik graag naar mijn favoriete waterplek. Helaas was het te koud, nat en daardoor de grond erg modderig. Daarnaast was Kira erg onrustig dat we toch besloten om weer naar huis te keren. Maar het had ons wel goed gedaan, even weg in een andere omgeving.
Met mijzelf gaat het in algemene zin wel prima. De ogen gaan ook goed, waarvan ik in het begin dacht van komt dit wel weer goed. Het schermlicht is beter te verdragen en kan weer wat digitale werkjes doen. De ogen zijn te overgevoelig geweest en wat het ooglidcorrectie zelf aangaat, ziet dit er erg netjes uit en kan ik als geslaagd beschouwen. Wel wat huiveriger geworden voor de 2e fase met het rechteroog en zal me daarover moeten heen zetten.
Deze week ga ik aan de slag om mijn kamer wat in kerstsfeer te zetten, misschien komt dan ook de stemming. Ik heb nog niet gewinkeld, meestal gebeurd dat op de laatste dagen voor Kerst, toch kijken of ik dit een dezer dagen kan gaan doen. De dagen zelf is al besproken en dit maal ga ik de 1e kerstdag naar mijn dochter in de buurt. We gaan gezellig gourmetten, en op de 2e kerstdag staat een kaasfondue op de planning met Cindy. Nog nooit gedaan, ook zij niet en hoewel kaas niet zo goed voor me is i.v.m. diabetes, weliswaar niet meer en diabetes-af, toch voorzichtig zijn en ach ja voor een keer maar zondigen. Ik sleep mezelf er wel weer doorheen.
