Van de week een lange wandeling gemaakt met mijn dochter, heerlijk weer, echter ik kon geen foto’s maken, wel mee maar de accu was leeg. De telefoon had ik ook achtergelaten. Dat was balen en vooral als je een prachtige zwaan tegen komt. Daarentegen geniet je weer op een andere manier, niet zoeken en gewoon kijken. Een paar dagen later ging ik met een vriendin en natuurlijk zoals altijd de hondjes mee. Het was zonnig en erg warm, mijn foto-camera mee en dit keer goed opgeladen. Ik had er zo zin in en we bleven in de eigen omgeving. Vrij rustig gelukkig, dan zijn de honden dat ook.
Het groen is volop aanwezig en zelfs mooie bloeiende planten. We kwamen een grote houten omheining tegen, het lijkt op een hondenuitlaat-ren maar was het volgens mij niet. Ik zag geen aanduiding erbij en ik denk meer voor de schapen bedoeld. Geen mens te zien, ik maakte de poort open en zo kon Kira even los lopen en rennen. Het rennen zat er bij haar niet in, dus een stok zoeken en die zo ver mogelijk weggooien. Dat is haar favoriete spelletje, stokken halen en weer terug brengen, ze maakte daarbij een koprol waar we flink om moesten lachen. Micha rent er zowat achteraan, voor de rest snuffelt ze her en der. Alleen thuis haalt ze haar knuffelbeertje op.
Wat thuis aangaat begint het echt saai te worden, een leegte, je mist iets en sommige dingen kunnen momenteel niet, dus je moet op een andere manier daar vulling aan geven. Dan de versoepeling van de corona-maatregelen, ik hou mijn hart vast. Mensen worden boos omdat er te weinig versoepeling is, natuurlijk iedereen wilt weer aan het werk, sporten of gaan winkelen, maar gossie, het gaat om levens. Van begin af aan is al aangegeven dat het een langdurig proces is. Dit kan nog meer dan een jaar duren ben ik bang voor. Dat kinderen van de lagere school wel naar school mogen, vind ik ook niet kunnen omdat ze net zo besmettelijk zijn. Weinig risico en minder vatbaar zeggen ze, net als bij jongeren, maar mijns inziens allemaal dragers. Doch ergens moet een begin gemaakt worden en in de supermarkt loop je evenveel risico.
Een hele lastige materie is dit en je moet voor jezelf uitmaken wat wel of niet goed is. Ik probeer met alles zoveel mogelijk te beperken en doe alleen het hoognodige in het openbaar. Ziekenhuisbezoek, liever niet als wel en is nog steeds uitgesteld voor wat mijn ogen aangaan. De fysio gaat wel weer van start voor de bekkenbodemtherapie, was eerst per telefoon. Er is beschermende kleding en mondkapjes, een hele geruststelling.
En dan het gemis, zoeken naar verbinding, al heb je alles, maar die leegte. Ben zoveel mogelijk met plantjes aan de gang, die komen mooi op. Bolletjes van de Aldi buiten geplant, echter waren die zo klein en uitgedroogd dat ik mijn twijfels heb of die opkomen. De heesters staan al in de voortuin en mijn mini- perzikboompje kwam per post, die was mooi in de bloesem, en jammer wel zo gesnoeid dat er maar één schuine tak aan zat. De stam toch maar recht geplant en hopen dat er meerdere rechte takken aan komen. Verder buiten mijn huishouding, veel achter de pc, Netflix in de avond, de dieren houden me ook bezig en toch steeds weer hetzelfde. Zoeken naar verdieping, iets nieuws willen leren en ben wat channelings gaan lezen.
Het spirituele aspect is wat op de achtergrond geraakt, had ik ook bewust voor gekozen en denk dat ik daar nu toch een ietsje meer mee wil gaan doen. De verbinding moet je zelf maken en soms voel je je los van de bron en ik denk dat dit het gemis is. Tijd om dieper in mezelf te gaan graven en die verbinding aan te gaan. Ik ben dus begonnen met een cursus Aquarius-angels, waarbij er een paar engelen zijn die ik nog niet ken. Altijd veel met engelen gewerkt en mijn eigen shambhalla-master was een engelen-expert, helaas ze is niet meer onder ons, maar terzijde ook al heb je de vaardigheden erin, je bent nooit te oud voor nieuwe dingen te leren. Iedereen heeft een andere invalshoek en zo ga je nieuwe energieën aan. Ik hoop dat dit, vooral nu in deze tijd dit gaat helpen.
