Het is op moment een heel moeilijke tijd voor mij. Ik kampte met mijn gezondheid en deed er alles aan om het normale leventje op te pakken en wilde het niet er bij laten zitten. Na de zenuwpijnen kwam ik weer beetje bij beetje weer op de voet en had van iedereen alle begrip. Het mocht niet lopen zoals ik dacht. Je best doen en jezelf pushen, vooral tegen jezelf zeggen het gaat goed. Wetende dat ik rustig aan moest doen.
Uiteindelijk kwam het tot een uitbarsting op het werk. Van de buitenkant zien ze niks en ik gaf dan ook de schijn aan dat het goed ging, maar niet buiten mijn werk om. Wel aangegeven dat ik rustig aan moest doen en dat ik bezig was met de sociale dienst om minder te gaan werken. Bij de laatste controle werd mij gezegd het ook echt aan te geven dat als het niet gaat, om dan aan de bel te trekken.
Je voelt aan dat die tijd aan komt en toch nog je best doen om te blijven participeren, want je moet onder de mensen blijven en nuttig voelen. Ik was van 4 ochtenden naar 2 gegaan. En dat ging ook prima, alhoewel als ik thuis kwam, oververmoeid was en nergens anders meer energie voor was en fysieke klachten blijven ophopen. Je doet de dingen die gedaan moest worden maar ik merkte achteraf gezien dat steeds meer energie werd onttrokken. Je gaat met een goed gevoel naar het werk, Niets lijkt aan de hand te zijn, tot dat de bazin zegt het wordt tijd om langzaam aan weer 4 dagen op te nemen. Dat midden in de vergadering, zonder te vragen hoe het gaat.
Ik denk dit gaat het nooit worden, mijn innerlijke geeft aan dat het niet meer gaat en krijg een ontzettende weerstand in me. Gaf weer aan dat ik met de sociale dienst bezig ben, maar die laten niks van zich horen, terwijl dit toch in gang is gezet en zij daar ook van op de hoogte was. Niks mee te maken, ik zie dat je weer goed kan lopen en dit kwam bij mij niet in goede aarde. Daarnaast heeft zij ook niet over mij te bepalen, zij is niet mijn werkgever. Diezelfde dag ging ik met een collega naar de kledingbank en na afloop werd het mij zo slecht toen ik thuis kwam. Alles deed me fysiek pijn en moest de volgende dag ziek melden.
Dit werd me niet in dank afgenomen. Ze stond klaar om een gesprek met mij aan te gaan, geïrriteerd dat ik me afmeldde en verwachte mij maandag weer want mijn griepje zal dan over moeten zijn. Totaal geen respectvol gedrag en ik was verbijsterd. Voor het weekend was had ik een mail gestuurd met hoe ik over dit alles voelde. Ik probeerde daarin uit te leggen wat er zich bij mij speelde. Het was een soort explosie waarin ik netjes bleef, met de bedoeling om duidelijkheid te geven aan haar en de stuurgroep-leden, mijn griepje nog lang niet over was en ik hulp ging zoeken. 20 jaar lang dienstig geweest, meer uren gemaakt dan ik moest, bijna nooit ziek buiten een griepje om en dan indirect voor leugenaar uitgemaakt te worden. Dit komt hard aan hoor…
De huisarts was net zo verbijsterd en heeft me verwezen naar een GGZ praktijk-ondersteuner. Ik liet haar ook de mail lezen van wat ik uit explosie had geschreven en ook heel overwogen, kwam ze tot de conclusie dat mijn lichamelijke ongemakken die zich opstapelde niets met leeftijd te maken had, maar met roofbouw. Niet van de laatste periode maar van jaren en gaat een langdurig proces worden. En jij dacht dit nog tot je 67e te kunnen doen? Met alles moest ik acuut stoppen en dit bloedserieus nemen. Die zenuwpijnen was een wake-up call. Ja dit wist ik, maar je zoekt het niet bij een burn-out. Alles wat ik deed, juist mijn best doen was het omgekeerde van wat ik niet moest doen.
Als ik erop terug kijk, gingen er belletjes rinkelen. Alleen maar bezig met het werk, geen ontspanning en mijn plaatsing juist voor ontspanning was. Op de mail kreeg ik een reactie om een gesprek aan te gaan. Geen enkele excuses of begrip, dan dat er veel dwars zat bij mij. Sja er was me al verteld dat sommige mensen het nooit kunnen snappen, met uitzondering van een collegaatje. Ik ben geen gesprek meer aangegaan en voor mij is het klaar daar. Wel hoor ik reacties uit 3e hand dat ik boos ben omdat ik 4 dagen moest gaan werken en wat die mail wel niet moest voorstellen. Maar ook collega’s die me hard missen.
Hier bleef het niet bij… kreeg als advies om zoveel mogelijk te ontspannen, niets te doen en alleen maar leuke dingen. Echter de pijnen en de spanning liepen hierdoor op. Om uitsluiting te krijgen een hoop onderzoeken gedaan, bloed prikken voor vitamines, eiwitten en spieren en echo voor nieren en blaas. Daaruit kwam iets wat ze niet konden thuis brengen. Daarop volgend naar de gynaecoloog voor een onderzoek en echo, ook zij wist niet wat het was en vond een bolvormig iets bij de eierstokken wat weer met een buikscan onderzocht moet worden. Alsof dat niet genoeg was ging het thuis niet goed met de dieren.
Roosje, het konijn ging het al niet te goed, maar met medicatie nog te doen. Tot ik ze opeens in de ochtend dood vond in haar kooitje. De dag ervoor was ze nog lekker buiten los in de tuin. Een week daarna werd Mees niet goed. Vermagerde snel, weinig eten, vrij kort daarna heel slecht lopen en met spoed de dierenarts erbij gehaald. Vermoedelijk een herseninfarct en moest haar laten inslapen. Iets neurotisch wat niet meer goed zou komen.
Diezelfde dag kwam Sas ontzettend vuil binnen en het stonk, vooral aan de achterhand. Ik liet hem ook bekijken door de dierenarts en bleek iets te zijn met de anusklieren. Hij kreeg een spuitje en antibiotica, na een paar dagen zou het goed moeten zijn. Maar nee het werd steeds slechter, at niet meer en liet alles begaan. Op een gegeven moment zat er helemaal geen leven meer in en weer de dierenarts erbij. Ja ook Sassie moest ik laten gaan, 16 jaar oud.
Ontzettend pijnlijk allemaal met het gevoel het niet meer aan te kunnen!
Pasen liet ik aan me voorbij gaan en gelukkig hadden de kinderen er alle begrip voor. Laat me maar alleen met mijn verdriet en met thuis, alles gewoon rustig aan. Wel even met ze naar een speeltuin gegaan waar de kleinkinderen paascadeautjes kregen, toch eventjes eruit.
Het gaat nu mentaal een klein beetje de goede kant op. Ik doe veel borduren, vooral in de avond. Het kleuren waar ik normaal de rust in vond, lukt nog niet zo goed. De rest alles op zijn tijd en wanneer het mij uitkomt. Gelukkig krijg ik veel handgrepen en fysiek staan nog wat onderzoeken op de planning, met misschien een operatie.
Ondertussen heeft de integratie van de sociale dienst contact opgenomen. Alle begrip voor de situatie en hoefde alleen maar aan mijn herstel te denken. Ze zou in overleg gaan of ik naar een arbo-arts moet gaan maar misschien helemaal niet eens nodig. Maar ook daar hoefde ik me niet druk om te maken. Deze week zou ik daar bericht over krijgen.
Wat betreft het weblog hier, alles lag hierom stil en probeer nu beetje bij beetje erin te komen.
