Vaccinatiestraat Kerkrade
In één van mijn eerdere logs had ik het over onze leeftijdsgroep die geen andere keuze kreeg om te vaccineren dan alleen met Astrazenica. Onvoorstelbaar wat er gebeurde en de onmacht hierin. Juist voor zo’n kwetsbare groep, achter in de rij te laten sluiten. Erger vond ik de bijwerkingen die het gaf die echt niet mild zijn en heus niet zo zeldzaam. Middels de petitie en de heer Wilders van de PVV is daar nu verandering in gekomen. We kunnen nu een afspraak maken bij de GGD voor Phizer of Moderna, waar we eerder als criminelen werden weggestuurd.
Steeds kregen we een NO op ons request en ook de meeste huisartsen die met de overheid meegingen. Er waren maar enkele die oprecht voor ons op kwamen. Nu de keuzevrijheid er is, zijn er zelfs artsen die zich verontschuldigen. Ze zeggen niets anders te kunnen en dit ook maar opgedragen kregen, maar wel blij zijn dat die vrijheid om te kiezen er nu is. Ik ben het daar niet mee eens. Ze hebben een ethische belofte afgenomen en al doende bewust de mensen voor de gek gehouden. Ze hadden samen in opspraak kunnen komen, wat pas veel later gebeurde. Niet door de huisartsenvereniging, maar door een klein selectie particuliere huisartsen.
Op social media werden we beschimpt en uitgekafferd als baby-boomers. Zelfs in real-life, ruzies, familiare onenigheid en splitsing van vriendschappen omdat de één niet met de ander meegaat. Je legt uit maar het begrip is ver te zoeken, niet te bevatten hoe bekrompen mensen kunnen denken. Toen de keuzevrijheid bekend werd gemaakt, kreeg je verontwaardigde mensen die wel het Astrazenicia-vaccin hadden genomen en ook met dezelfde zorgen zaten. Ze vonden het oneerlijk en onterecht. Ik kan me dat gevoel wel voorstellen, maar je had die keuze zelf toen ook, om het te nemen of niet en om het te onderzoeken.
Op 27 juni heb ik de afspraak voor het 1e vaccin staan bij de GGD en ga er dus voor. Doch zit ik steeds met mijn gedachte, gaat dit wel goed. Liever niet als wel maar ik ben op een zodanige leeftijd met onderliggend lijden, weliswaar niet zo zwaar maar dan noch. Risico’s zijn er aan beide kanten. Mijn ene dochter zegt, mam ga ervoor en de ander, wil je dit wel doen. Iedereen moet naar zijn eigen gevoel luisteren en zelf een goed overwegend besluit maken.
Nu hoorde ik gisteren dat voetballers van Spanje verplicht zijn het Jansen-vaccin te nemen omdat die eenmalig is. Net als het vaccinatie-paspoort, ik kan er niet bij hoe ze zoiets kunnen dwingen. Het vaccinatie-beleid overal te wereld en de dwang wat dat met zich meebrengt, ook in bedrijven, het is het schenden van de grondrechten als mens-zijnde.
Maastricht UMC-noord
Wat de reguliere zorg betreft, was ik onlangs in het ziekenhuis van Maastricht voor mijn ooglidcorrectie door spieroptrekking aan beide oogleden. Gelukkig ging de reis er naar toe goed met de trein, niet al te druk en genoeg afstand. In Maastricht zelf, is het me daar een heel groot doolhof, en ben daar vrij onbekend. In de wachtkamer vond ik het al vreemd dat ik te lang moest wachten. Wat bleek, de dokter had me al eerder geroepen, maar ik had hem niet gehoord. Er zat plexiglas tussen de zitplaatsen en ja ook mijn gehoor is niet al te best. Ik zat daarbij een flink stuk van de dokterskamer af. Er zijn heel andere richtlijnen dan in Heerlen. Je hoeft je bij niemand aan te melden, alles gaat via de streepjescodes van je afspraakbevestiging die je op een groot staand apparaat laat scannen.
Ik heb een goed gesprek gehad met de dokter. Hij was erg aardig en heel duidelijk met zijn uitleg. Eerst moet ik door een grondige selectie-controle voor de verzekering. Hij gaat er van uit dat dit goed komt, maar het is de verzekering die beslist of de behandeling vergoed wordt. Ik kon meteen foto’s maken van mijn ogen. Je komt in een heuse foto-shoot setting terecht, en dan moet je op een stoel zitten met een centimeter langs je ogen. Het ene moment waan je je als fotomodel en op het andere moment krijg je als crimineel een mugshot. Op 1 juli moet ik terug voor weer een gezichtsveldonderzoek, die ik pas twee keer gehad heb maar niet goed genoeg is.
De dokter belt me daarna of de verzekering groen licht geeft en vervolgens komt de planning van de ingreep in drie stappen per ooglid. De ingreep, controle na een week en het eindresultaat bekijken. Zo vaak had ik niet verwacht, dus ik moet nog 7x naar Maastricht op en neer. Wel griezelig en spannend, maar ik ga er vanuit dat het de moeite waard is en mijn gezichtsveld erop vooruit gaat. Zie er wel tegenop voor de plaatselijke verdovingsspuiten, waarvan de 1e gemeen moet zijn en wanneer die uitgewerkt zijn. Daar zullen we ook wel overheen komen, hoop ik dan:)
