Gelukkig heb ik een waaier boven mijn hoofd aan het plafond en een air-koeler, zonder die zou ik het helemaal niet kunnen uithouden met 35 graden. Het creatieve op een laag pitje gezet en het is gewoon rustig houden. Af en toe naar de kraan en een plens koud water op mijn gezicht, armen en shirt, laat maar zelf opdrogen. Met de honden ga ik niet te ver en probeer in de schaduw te blijven. Nu kunnen die wel kilometers lopen, maar het is niet verstandig lijkt mij.
Nog voor de echte hitte begon, begin augustus, ben ik met Cindy naar Mondo Verde geweest, het was toen al 27 graden. Mondo Verde is een wereld-tuinen park en het ligt in landgraaf. Ik was er al jaren niet meer geweest en het was er toen prachtig en alles netjes onderhouden. Het komt vrij weinig voor dat ik over een attractie-park klaag maar van het begin tot het eind verliep dit niet goed daar. We hadden geen auto, dus afhankelijk van openbaar vervoer en met de bus moest dit te doen zijn. Dat dachten we… Een paar bushaltes, dicht bij het park, kwamen geen bussen meer, opgeheven. Ik denk dat we er zo’n 3 kwartier lopend over gedaan hebben van de laatste busstop tot aan het park en dan moest je nog de hele lange parking over lopen voor naar de entree. Als je moeilijk ter been bent is dat zwaar en vooral in de volle zon.
Het eerste wat we deden toen we eenmaal binnen waren, was een plekje zoeken om ergens te zitten. Ze hebben een all-you-can-eat concept binnen de entree-prijs en we gingen voor een broodje en koffie, omdat het vroeg was. Echter is alles erg slecht aangegeven voor wat je kan bestellen en daar kom je pas achter als je bij de toonbank bent. Geen broodjes of hamburger, dat was ergens anders verkrijgbaar, dan maar pasta met saus, en gelukkig wel de koffie en namen we de koele limonade-siroop er ook maar bij. We namen de tijd en genoten zoveel mogelijk van de omgeving. Het werd ook tijd om het park te gaan bezichtigen. We stapten op en na een klein kwartiertje moest ik hoognodig naar de wc. Nergens een aanwijzing te vinden, terug moeten lopen in de hoop er één te vinden, en ja uiteindelijk bij een eet-kraampje, het scheelde niet veel of ik had in mijn broek gedaan. Je kon bij het kraampje een route-kaart kopen voor €2,- , zou wel handig zijn want er was nergens een soort openbare kaart wat je in zo’n park toch wel zou verwachten. Ik bekeek die kaart en oh-my-god, daar kwamen we ook niet uit. Je moest het alles zelf uitvinden en sja, gewoon maar lopen en zien waar je kwam.
Toch nog wel genoten van de vaste planten/heesters en bomen die er waren, prachtige beelden, veel dieren en vogels, echter vaak te kleine behuizing en zagen er ook niet al te gelukkig uit. Het voelde alles niet goed aan en was zo anders dat toen ik er voor het laatst was. In het bos-gedeelte was het er lekker koel, een tijdje daar op een bankje gezeten en als een paar oude muppets klagend zitten lachen. Nu op naar de Engelse rozentuin en buiten de grote coniferen om, zag die er ook niet goed uit. We kregen op het eind van de middag honger, een paar frietjes zouden er wel ingaan. We gingen ervoor maar vooraleer we die konden bemachtigen. Een hele zoekerij was het en dachten we bij het goed eethuis te zijn, waren we bij de pannekoeken, die we niet wilde. Een blokje om en daar zagen we een groot terras, de schaduwplekjes langszij bij de bomen bezet, veel tafeltjes in het midden vrij en er was geen enkele parasol. Eerst maar het eten halen en we zien wel. Qua corona-beleid, niet echt hygiënisch, mondkapjes-plicht tijdens het afhalen maar iedereen zit aan de mayonaise, mosterd- of curry pot, bestek en borden. Het eten was niet slecht, zelfs lekker, alleen geen gezonde keuzes en je moest vaker met die per twee-porsies gaan halen waar anderen weer lak aan hadden en een heel dienblad vol hadden.
Een heel raar beleid-concept en ik kan me voorstellen dat gezinnen met kinderen het daar geweldig zou vinden, ook met al die kinder- en speel-attracties voor mij was het note done. Op een geven moment hadden we er genoeg van en we moesten niet denken aan de afstand tot aan de eerste bushalte. Toen bij de uitgang gebeurde het volgende, daar is een doortrek-wielsysteem waar drie kinderen in speelde en de moeder voor de ingang met haar mobieltje bezig was, tevens direct daarnaast de doorgang van de entree, daar staat een lege buggy die de weg versperde, die moeder ook met haar mobiel bezig was en haar kind was al door de ingang. Cindy ging snel langs de buggy heen. Ik stond daar nog te wachten dat de kinderen bij het uitgang gedeelte daar weg gingen, maar kon eindeloos wachten en besloot ook langs de buggy te gaan. Net op dat ogenblik kwam de moeder van die buggy in actie/beweging haar kind halen en terug en kon haar niet meer vermijden. De medewerkster achter het glas van de entree, sprak mij hierover aan, maar ik was zo beduusd en heb er weinig van meegekregen, zo van wat moet ik nu, ging wel terug, verontschuldigde me, maar ze bleef schelden en schreeuwen. Wat ik wel op het laatst mee kreeg, mevrouw ik ben tegen u aan het praten en u loopt gewoon weg, corona-regels dit en dat en u dient ze te respecteren. Ik denk uhhh, kijk eens naar die kinderen en die moeders. Cindy werd boos en ze viel uit tegen de medewerkster, om zelf eens goed op te letten. Er volgde een hele consternatie en die moeders hielden zich stil. Ik was blij dat ik er weg was, het lopen naar de bushalte viel ook niet mee. Een dag om niet meer te vergeten.
We waren niet de enige die dit park teleurstellend heeft achter gelaten. Zelfs in het nieuws gekomen dat het beleid daar niet klopte, heel veel klachten en dat de politiek daar eens grondig naar moest kijken en daar ook mee bezig zijn.
