Yule-blok
Het zijn twee verschillende feesten en ik vier ze allebei. Vanuit huis is de Christelijke traditie meegegeven, en ook mijn kinderen vieren het Kerstfeest. Yule is het Lichtfeest wat eigenlijk een beetje samen valt met Kerstmis, het verhaal erachter is verschillend. Zo is de Kerst meer verbonden met de de geboorte van Christus, Jozef en Maria op weg naar Bethlehem waar het kindje Jezus geboren wordt in een kribbeke, iedereen kent het wel. Op 21 december begint Yule, Koning Winter kondigt zich aan en de dagen worden weer korter, meer licht en dat wordt uitbundig gevierd, met lekker eten en drinken, en symbolisch het Yule-vuur. Het is vanuit de oudheid een periode van rust, een tijd om te bedenken.
De natuur is immers in slapende toestand en wij trekken ons ook meer naar binnen toe, zoeken de warmte en gezelligheid op. Overal zie je versieringen en heel veel lichtjes, de mensen komen meer tot elkaar en we proberen goed voor elkaar te doen. Het is ook een zeer emotioneel feest, middels door die warmte en gezelligheid, kan het voor velen erg moeilijk zijn en hopen dat het gauw voorbij is. De eenzaamheid en het gemis van dierbaren, vooral bij ouderen maar dat hoeft niet altijd het geval te zijn. Het komt voor in allerlei situaties, waar het verdriet meer centraal komt te staan en de plek van vreugd niet toegestaan wordt, hetzij door herinneringen of verlies. Het is een kwestie van hoe ga je hiermee om en de een kan dit beter dan de ander.
Zelf vier ik het al jaren op mezelf en denk vaak met weemoed terug aan vroeger, in de tijd met mijn ouders, grootouders, zusjes en broertjes, bezoekjes af leggen en alles draaide om bij elkaar te zijn. Spelletjes werden gespeeld, veel cadeautjes gegeven, veel eten en drinken en zekers ook geruzie kwam voor. Tijden veranderen, mijn (groot)ouders leven niet meer en de rest heeft zijn eigen leven gekregen, dus ben je op jezelf en je eigen kinderen aangewezen, die ook hun eigen gezin hebben. Het is heel anders en troost me met de gedachten dat ik nog kinderen heb en het gedeeltelijk met hun kan vieren. Als ze even op bezoek komen ben ik al blij, of een telefoontje omdat ze te ver af wonen.
Meestal heb ik wel met Kimbles en Miro een kerstetentje thuis, voorheen kwam mijn vriendin me vaak opzoeken, echter ook zij is er niet meer en dat is als je ouder wordt, mensen ontvallen en dat worden er steeds meer. Het is een accepteren en in het nu blijven, je gedachten-instelling continu bij stellen en zelf er iets van maken, maar er ook van genieten. Zo vind ik het nog steeds een van de mooiste tijden, die warmte moet je gewoon voelen en omarmen, niet buiten sluiten en voor mij werkt dat. Binnenkort de viering in het centrum, wat het hoogtepunt van het jaar is en daar verheug ik me dan op. Overal kerstmarkten die gezellig zijn opgemaakt en zelfs als ik met de honden wandel, zie ik al die lichtjes op straat, gewoon heerlijk. Met de dagen zelf, geen drukte van een jewelste meer en ik kan doen en laten wat ik wil, films kijken, internetten, lezen, tekenen, knutselen, ik zal me heus niet vervelen. Nu is het wel extra spannend met de vraag of we een Kerstkindje krijgen. Ieder moment kan het gaan gebeuren, maar het zit nog warmpjes in Kimble’s buikje en voorlopig ook maar goed zo, met de Kerst mag het komen!
