Het is wat met de wateroverlast in Limburg en niet alleen bij ons, ook Duitsland, België en Luxemburg. Het is verschrikkelijk wat de laatste tijd gaande is, wie heeft dat ooit gedacht. Je zou het meer aan de westelijke kust verwachten en het is net of de natuur ons voor de gek houdt. Hier in Limburg nog het geluk dat de dalen breder zijn dan in Duitsland en België, maar ongeacht waar en wie het treft, is dit extreem verschrikkelijk. Er zijn al heel wat doden gevallen, vermisten en mensen geëvacueerd. Ik moet ook niet denken aan de dieren in het veld, boerderijen en in het wild.
Wie geef je de schuld, wie en wat is hier verantwoordelijk voor? Het klimaat of de mensen zelf, hadden ze beter voorbereid moeten zijn? Hele discussies daarover en het is gewoon zo, natuurrampen kun je niet altijd voorkomen. Het slaat ineens toe! Eerst te kampen met droogte en dan slaat het om, is het water niet meer te verzadigen.
Bij mij en mijn dochter is het gelukkig nog goed, maar was ook bang dat de overvloed verder zou uitbreken. Wij wonen op een berggedeelte, verder en hoger gelegen van de Geul en de Maas.
Thuis was het ook al hectisch. Mijn dochter stond op het punt om te bevallen en de zwarte kat Noah kreeg een oogontsteking door een scherpe gras-aar. Ik vond die eerst niet, was ook de vraag of die er wel of niet in zat. Na een paar dagen zag ik een klein uitsteeksel ervan en kon ik die er gemakkelijk uittrekken. Ondanks dat ik het oog goed bleef schoonmaken met water, ging het oog verkleuren en kwam er een verschilfert velletje over de pupil. Ik maakte een afspraak bij de dierenarts en kon pas de volgende dag terecht.
Juist op die dag braken de vliezen bij mijn dochter en zou er ook nog een groot pakket bij mij afgeleverd worden. Als zij zou gaan bevallen moest ik klaar staan om op de kleintjes te passen, mogelijk ook mee naar het ziekenhuis en dat haar vriend thuis bleef voor de kinderen. Ik liet het aan haar over, net wat zij zelf graag wilde. Ik had dus drie afspraken op één dag en hoe op 3 plekken tegelijk zijn. In mijn hoofd zat het ongemakkelijk en toch, just go with the flow. Ik hoopte dat het universum met me meewerkte.
Om kwart over twee bij de dierenarts. Het zag er niet best uit met Noah. Dat velletje betekende dat de beschadiging, het litteken op het hoornvlies aan het helen is. Het kan twee kanten op gaan, of het heelt op de natuurlijke manier maar het kan ook dat de waas blijft en blindheid kan veroorzaken. Ze heeft ons druppels meegegeven, een antibiotica voor de ontsteking met vitamines. Ik moest hem binnenhouden omdat ik de eerste drie dagen 5x per dag moet druppelen en dan 3x. Vandaag op de derde dag is hij me d’r tussen uitgeknepen. Het is mooi droog weer, dus zal hem heel wat uurtjes niet meer zien. Volgende week op controle, is er geen verbetering dan wordt het oog onder verdoving geschraapt.
Mijn pakket kwam laat in de avond en ondertussen was het nog goed met mijn dochter. Het universum had het goed geregeld en meegewerkt. De spanning viel van mij af en kon met een gerust hart naar bed. Niet voor lang, tegen half 4 werd ik wakker gebeld en kon ik me opmaken voor mee naar het ziekenhuis. Taxi was al besteld.
Het leek heel traag te gaan, zo rond 9.30 uur dachten we nog zo’n 6 tot 4 uur voor de boeg te hebbe. Kort hierna daarna ging het in een heel snel tempo. Zo vlug dat het kindje bijna op de grond zou vallen. Natuurlijk was de zuster erbij en zou het opgevangen zijn. Om 9.39 uur is ons meisje geboren en ze heet Aaliya-Nora. Alles is goed en wel gezond. Ook de andere kindjes maken het goed en zijn erg blij met hun nieuwe zusje. Het is weer een lichtpuntje bij al die ellende erom heen.
