Ik ben zo met andere dingen bezig geweest en er ligt nog een hoop wat ik nog wil doen, zoveel dat je niet meer weet waar aan te beginnen. Het is nu zondagmiddag, vrijaf genomen en tijd om hier een update te gaan plaatsen.
Met de diertjes gaat het goed, mij trouwens ook, alleen de zwarte kat Noah hinkt met zijn rechter pootje, echter ik zie er niks aan. Nog niet zo erg om er mee naar de dierenarts te gaan, geen zwelling, geen sneetje en ook niet gebroken want dan kon hij helemaal niet lopen. Ik wacht even af en kan zijn dat het zo weer over kan zijn.
Na een lange tijd de naaimachine van boven gehaald en ben mondkapjes gaan maken. Een hele goede Singer-naaimachine heb ik, alleen erg weinig gebruikt en ook lang geleden. Ik moest de handleiding erbij nemen, vanwege de spanning van de draden en het spoeltje, ik wist gewoon niet meer hoe en dat heeft een tijd geduurd voor ik dat onder de knie kreeg. Ondanks met het boekje, geen duidelijke tekeningen, het was een gehannes maar ik heb het voor elkaar gekregen. Twee t-shirts genomen en ben gaan knippen. Het naaien zelf was zo gepiept. Een heel stuk voordeliger dan dat je ze moet kopen. Ik schrik echt van de prijzen, vooral van de eenmalige papieren exemplaren.
Ik snap niets van de regeling met die mondkapjes in het ov en iedereen doet maar. Het schijnt niet te werken, misschien een heel klein beetje maar in principe ter bescherming niet afdoende. Ook bij de fysio moest ik een mondkapje dragen, prima maar ik kreeg het benauwd. Het is echt wennen en kan ik me niet voorstellen dit in een lange treinreis te moeten dragen. Daarnaast kon ik het zelfde mondkapje voor de volgende keer weer gebruiken. Ik denk hé, ze zijn voor eenmalig gebruik en denk je nu werkelijk dat iedereen ook zijn uit-wasbare mondkapje na gebruik gaat uitwassen. Het is in ieder geval goed voor de markt.
Het bezoek aan de fysio heb ik trouwens gestopt vanwege die risico’s die eraan vast liggen en krijg ik telefonische consulten. In de stad wordt het drukker en ook het busvervoer is mij te link. Misschien ben ik te angstig en moet ik er toch losser in gaan staan. Af en toe wil ik het toch gaan proberen, maar ik wil het ook niet opzoeken. Eigenlijk ben je nergens veilig en dat geldt ook voor je eigen omgeving. Het gezichtsveld-onderzoek in het ziekenhuis ging ook niet door en moest daarvoor al drie keer bellen. Nu had ik er genoeg van en zei dat ik niet begrijp waarom jullie mij niet bellen wanneer het weer mogelijk is. Ik sta nu dus op een oproeplijst wat nog maanden kan duren.
Deze week, morgen al, maak ik de stap om de stad in te gaan met mijn dochter. Het is dan maandag en ik hoop rustig. Kan ik meteen een cadeautje kopen voor Miro mijn kleinzoontje die dinsdag jarig is. Ben daar ook lange tijd niet meer geweest en zolang er nog geen golf van Corona is, wil ik het erop wagen, want ja hoelang kan het nog duren.
