Over iets oordelen kan iemand goed raken en pijnlijk zijn. We doen het ook onbewust, bij je zelf en ik betrap me daar vaak op. Het is een menselijk trekje en stel dat er over niets valt te oordelen. Daar leer je niets van, geen interactie en geen verbinding. Het hoort er gewoon bij maar soms kan het je leven belemmeren. Het onthoud je van de werkelijke kern, want wat is waarheid. Er is niet zoiets als de waarheid en in je eigen overtuiging, of het nou bij jezelf is of bij een ander, te oordelen of iets goed of slecht is.
Bij kranten en media valt het me op dat ze zo neutraal mogelijk proberen te zijn, vaak sluimerend doch ook hard, hun meningen of hun oordeel naar hun kant zetten door zogezegd feiten te geven, maar zijn ze wel feitelijk. Iedereen bekijkt zijn schilderij op een andere manier. Het kan je inspireren, rust brengen of rillingen geven en van daaruit is je oordeel klaar, bij de één terecht en bij de ander onterecht. Discussies die heel wat teweeg kan brengen, maar daar tegenover juist een wirwar van gevoelens geven. Het geeft verbinding, welke versplijtend is, maar er is geen contact met de werkelijkheid.
Daarom is het goed om de dingen op zijn tijd van buitenaf te laten zijn voor wat het is. Bij jezelf blijven en naar binnen keren, naar de rust in jezelf en vooral neutraal te zijn. Geen oordeel, geen mening en in het hart van je eigen centrum komen, weg van alle chaos. Niets van iets moeten vinden, gewoon in de stilte van jezelf, zonder enig oordeel.
